مفعول فاعلاتن، آوا، نوا، ترانهبر وزن دل سرودم یک شعر عاشقانه
آن آتشی در ما روز ازل نهادندامشب به یاد رویت از دل کشد زبانه
رندان دل پریشان همواره می شناسندمستان نیمه شب را با گریه شبانه
سهل است جان سپردن با یک اشاره ، اماسخت است دل بریدن از دلبر یگانه
دیشب به یاد رویت خواندم نماز بارانوقتی که استجابت زد در دلم جوانه
تسبیح را سرودم ، با سبحه ی سرشگمشد بستر نیایش ، دریای بیکرانه
دیوان گریه ی من پربود از دوبیتیعطر حضور پر بود در حجم ِسبز ِخانه
صدها ستاره می ریخت از کهکشان چشمموقتی که زلف دلبر، می ریخت روی شانه
گفتم چه بهتر از این، اینک من و وصالشبخت است با من اما، سازد اگر بهانه؟
خواندم به ساز او را، گفتم نیاز او رابردم نماز او را ، در بزم عارفانه
تسلیم عشق کردم ، تقدیم عشق کردمدل را که داده بودم روز ازل نشانه
در نزد او سرودم شعر ِتر ِوصالشاز روی لطف خواندش ، گلهای جاودانه
با او حکایت دل گفتم به اوج مستیاز طول ِشام ِهجران، از فتنه ی زمانه
الله اکبر عشق از مأذنه چو برخاستگفتم به خویش عاشق بودم به خواب یا نه؟
محمد علی جعفریان (عاشق) 
