مفضل بن عمراز امام صادق(ع) روایت میکند:
ابی عبد اللَّه علیه السّلام (امام صادق) که آن حضرت فرمود: نزدیکترین حالتی که بندگان نسبت بخداي تعالی دارند و خشنود ترین هنگامی که خدا از آنان است هنگامی است که حجّت خداي عزّ و جلّ را از دست بدهند و براي آنان ظاهر نگردد و جایگاهش را ندانند و در عین حال اعتقاد داشته باشند که نه حجّت خدا جل ذکره باطل میشود و نه پیمانش. در چنین وقت هر بامداد و شبانگاه بانتظار فرج باشید که سختترین خشم خدا بدشمنانش هنگامی است که حجّت او را گم کنند و براي آنان هویدا نباشد و خدا میداند که دوستانش شکّ نمیکنند و اگر میدانست که آنان بشکّ میافتند حجّت خویش را یک چشم بهم زدن غایب نمیکرد ولی این غیبت پیش نمیآید مگر از ناحیه بدان از مردم.
غیبت نعمانی،باب10،فصل3،ح2
توضیخات حدیث:
این ستایش امام صادق است دوستان خود را در حال غیبت و میفرماید:آن هنگام خداوند از آنان خوشنودتر است که حجّت خدا را از دست بدهند و حجّتاش را از دیدگاه آنان به پشت پرده برده باشد و آنان با این حال اعتقاد داشته باشند که حجّت خدا باطل نشده است و آنان را توصیف فرموده که آنان شکّ نمیکنند و اگر خدا بداند که آنان شکّ میکنند یک چشم بهم زدن حجّت خود را غایب نمیکند- سپاس خدائی را که ما را از آن جمله قرار داد که یقین دارند و شکّ و تردید بخود راه نمیدهند و از جاده روشن براههاي [گرفتاري و] گمراهی که بهلاکت و کوري میکشاند منحرف نمیشوند سپاسی که حقّاش ادا شود.
