حضرت ولی عصر در توقیع شریفش به ” احمد بن اسحاق”چنین مینویسند:
خداوند حضرت محمد (ص) را رحمه للعالمین برنگیخت، و نعمتش را به وسیله او کامل گردانید، و پیامبرانش را با او ختم نمود. او را براي همه مردم مبعوث کرد. و معجزات فراوان و آیات بینات به
دست او ظاهر گردانید. آنگاه او را پاك و پاکیزه، ستوده و پسندیده از این جهان بیرون برد. و امر امت را به دست برادر و پسر عمویش “علی بن ابیطالب (ع)”و فرزندان او یکی بعد از دیگري سپرد.به وسیله آنها دین خود را زنده کرد و نور خود را به اتمام رسانید. آنگاه میان آنها (امامان) و برادران
و پسرعموها و دیگر خویشاوندان فرق واضح و تفاوت آشکار قرار داد تا همواره حجت خدا ممتاز باشد و با غیر حجت مشتبه نشود، امام و مأموم بازشناخته شوند و با یکدیگر اشتباه نشوند براي این منظور آنها را از خطا و لغزش “معصوم”قرار داد و از هر عیبی مبرا ساخت، آنان را پاك و پاکیزه قرار داد و از هر پلیدي پیراسته ساخت. آنها را خزینه هاي علوم خود قرار داد. حکمت خود را به آنها
آموخت و اسرار خود را در نزد آنها به ودیعت نهاد و آنها را با دلائل و بینات تأیید نمود. اگر این دلایل
آشکار نبود، همگی در آن برابر می شدند و هر کسی ادعاي امامت و رهبري امت را می کرد، دیگر حق
و باطل شناخته نمی شد، عالم و جاهل از یکدیگر تشخیص داده نمی شدند. خداوند با این معجزات باهرات حق را در اهل حق محفوظ ساخت و آن را در محل خود استقرار داد. هنگامی که به ما اجازه
ظهور داده شود، حق آشکار، و باطل ریشه کن خواهد شد. از خدا می خواهم که این مهم را به دست
با کفایت ما انجام دهد و به ما حسن عمل عنایت فرماید تا وظیفه ولایت را به بهترین وجه ادا نمائیم.
(غیبت شیخ طوسی:175/الزام الناصب:128/الامام المهدی:260/بحارالانوار194:53)
