امام علی(ع) میفرمایند:
چون زنبور عسل در میان پرندگان باشید، که هر پرنده اي او را خوار می شمارد ولی اگر پرندگان بدانند که چه برکتی در درون او هست هرگز او را خوار نمی شمارند. با زبان و بدن خود در میان مردم باشید ولی دل و عمل خود را از آنها جدا و پوشیده دارید. سوگند به پروردگاري که جان در دست اوست، آنچه دوست می دارید (نعمت ظهور) به دست شما نمی آید مگر بعد از آنکه برخی از شما بر صورت برخی دیگر آب دهان بیندازند و برخی از شما برخی دیگر را دروغگو بخوانند، و از شما باقی نمی ماند مگر به مقدار سرمه در چشم و نمک در طعام!من براي شما مثلی می زنم و آن اینست:اگر شخصی مقداري گندم داشته باشد، آن را پاك و پاکیزه کرده در انباري قرار دهد، بعد از مدتی بیاید و ببیند که یک گروه کرم بر آن افتاده است، آن را بیرون آورده و یکبار دیگر پاك کند، بعد از مدتی باز هم کرم بر آن مستولی شود و او نیز باز هم پاك کند و همچنین ادامه پیدا کند، تا وقتیکه از گندم چیزي جز رشته هائی شبیه خس باقی نباشد که دیگر کرمها را بر آنها تأثیري نیست!. شما نیز آنقدر تحت آزمایش و گزینش قرار می گیرید که از شما چیزي جز گروه اندك نمی ماند که دیگر فتنه ها را بر آنها تأثیري نباشد.
(بحارالانوار115:52/غیبت نعمانی:8و112/بشاره الاسلام:52/الزام الناصب:80)
