مفضل بن عمر گفته است:
از امام صادق علیه السلام شنیدم، میفرمودند: از فاش کردن و منتشر کردن [آنچه که میگویم]حذر کنید، آگاه باشید، به خدا قسم امام شما سالهاي چندي ازروزگار شما غایب خواهد شد، و حتماً همه امتحان میشوند، تا اینکه گفته میشود: او کشته شده، مرده، معلوم نیست به کدام بیابان رفته است؟ چشمهاي مؤمنان براي او اشک میریزند و مثل کشتی که در موج دریا از مکانی به مکانی میرود، از حالی به حالی متحول میشوید. پس از آن ورطه کسی نجات نمییابد به جز کسی که خداوند از او عهد و پیمان گرفته و ایمان را در دل او نوشته و او را با بشارتی از جانب خودش مؤّید فرموده باشد و [در زمان غیبت] دوازده پرچم و بیرق به اهتزاز در میآید که مشتبه بوده و هیچ کدام قابل تشخیص نیست [که کدام حقّ و کدام باطل است]. وقتی که سخن حضرت به اینجا رسید، من گریه کردم و عرض کردم: در آن وضعیت و اوضاع سخت، ما چه کنیم؟ حضرت در حالی که به خورشید نگاه میکردند که نورش وارد ایوان میشد، به من فرمودند: اي اباعبداللَّه! این خورشید را میبینی؟ عرض کردم: بله. حضرت فرمودند: به خدا قسم! ولایت ما از این خورشید روشنتر است.
غیبت طوسی،فصل 5،ح285
